stavretta: ΔΕΚΑ ΕΤΩΝ, ΔΙΑΖΕΥΓΜΕΝΗ Σ’ ΕΝΑ ΒΑΡΒΑΡΟ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ «ΒΡΑΖΕΙ» ΑΠΟ ΟΡΓΗ

ΔΕΚΑ ΕΤΩΝ, ΔΙΑΖΕΥΓΜΕΝΗ Σ’ ΕΝΑ ΒΑΡΒΑΡΟ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ «ΒΡΑΖΕΙ» ΑΠΟ ΟΡΓΗ

«Οι γυναίκες σας είναι για εσάς όπως η καλλιεργήσιμη γη. Καλλιεργήστε την όπως και όποτε θέλετε. Όμως προηγούμενα κάντε μια καλή πράξη για την ψυχή σας και να σεβαστείτε τον ΑΛΛΑΧ, και μάθετε ότι πρόκειται να τον συναντήσετε. Κι ανάγγειλε, ω Μουχάμμεντ, στους Πιστούς τα καλά νέα.»Κοράνι, 2:223Αντί ειδικού σχολιασμού των τελευταίων εκτεταμένων επεισοδίων και σε άλλες περιοχές του ισλαμικού κόσμου στη Σαχαρασία και δη της Υεμένης [1], Ιορδανίας κ.λπ. και των συμμαχιών που έχει δημιουργήσει η πολιτικοθρησκευτική συγκινησιακή πανούκλα στην περιοχή[2] θα προτιμήσω καλύτερα την αναφορά σ’ ένα βιβλίο. Ένα μικρό βιβλίο – όχι πάνω από 180 σελίδες που διαβάζονται μονορούφι μέσα σε λίγες ώρες – το οποίο κυκλοφόρησε τέλη του 2010 από τις εκδόσεις «Μοντέρνοι Καιροί» και είναι μια πραγματική γροθιά στο στομάχι των «ήσυχων» συνειδήσεων του σύγχρονου πολιτισμένου κόσμου μας. Αφηγείται την πραγματική ιστορία ενός μικρού (δεκάχρονου ή οκτάχρονου?) κοριτσιού – που ούτε την ηλικία του δε γνωρίζει καλά-καλά – από μια επαρχία της ισλαμικής Υεμένης (πάνω από το 98% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι). Αυτό που σοκάρει και προκαλεί είναι ότι η ιστορία της είναι η τυπική ιστορία πολλών κοριτσιών της ηλικίας της όχι μόνο στις επαρχίες της Υεμένης αλλά και σε μεγάλο μέρος του ισλαμικού κόσμου.

Είναι η μικρή Νοζούντ Αλί (Nujood Ali), αυτή που καθώς αποτελούσε «βάρος» για τον τυπικό Μουσουλμάνο πατέρα της, τον Έμπε (Ali Muhammad ai-Ahdal), όπως τον λέει η μικρή Νοζούντ, ο οποίος διατηρούσε δυο συζύγους και 16 παιδιά (κάποιοι λένε και 19) τη σταμάτησε από το σχολείο και τη διαπραγματεύτηκε έναντι του ποσού των 150.000 ριαλίων (κάπου 540 ευρώ) ως προίκα προκειμένου να την παντρέψει μ’ έναν 30χρονο, τον Φέιζ Αλί Θέμερ (Faez Ali Thamer). Αυτός ο πατέρας, μάλιστα, διαμαρτυρήθηκε αργότερα ότι ουδέποτε έλαβε αυτό το ποσό. Ήταν ο ίδιος που επικαλούνταν πάμπολλες φορές κατά την εξιστόρηση του βιβλίου την «τιμή» του για να πείσει την μικρή Νοζούντ να υποκύψει στην άθλια μοίρα της, ακόμη κι όταν του εξομολογήθηκε ότι ο σύζυγός της τη βίαζε και την έδερνε[3].Το βιβλίο γράφτηκε με τη βοήθεια της γαλλίδας δημοσιογράφου Ντελφίν Μινουί (Delphine Minoui), η οποία προσπάθησε με αρκετά επιτυχημένο τρόπο να αποτυπώσει την ψυχολογική αλλά και σωματική ταλαιπωρία που πέρασε η μικρή Νοζούντ. Μια ταλαιπωρία που κορυφώνεται κατά την πρώτη βραδιά του «γάμου», όταν ο 30χρονος άνδρας γδύνει τη Νοζούντ, τη σέρνει στο κρεβάτι και τη βιάζει.

«Φύγετε! Θα το πω στον πατέρα μου!» λέει η μικρή Νοζούντ.«Μπορείς να πεις ό,τι θες στον πατέρα σου. Αυτός έβαλε την υπογραφή του στο συμβόλαιο γάμου. Μου έδωσε την συγκατάθεσή του για να σε παντρευτώ».

«Δεν έχετε το δικαίωμα!»

«Νοζούντ, είσαι γυναίκα μου!»

«Βοήθεια! Βοήθεια!»

«Σου το ξαναλέω: Είσαι η γυναίκα μου. Τώρα οφείλεις να κάνεις ό,τι θέλω εγώ. Κατάλαβες;»

Ο 30χρονος σύζυγος της Νοζούντ (αριστερά) και ο πατέρας της (δεξιά) ενώ περιμένουν να ακούσουν τη δικαστική απόφαση

Η Νοζούντ μη αντέχοντας αυτόν τον καθημερινό θάνατο κι αφού είχε αρχικά εις μάτην στραφεί στην οικογένειά της για βοήθεια (την ίδια τύχη είχε εξάλλου κι η μητέρα της όταν παντρεύτηκε με τον ίδιο τρόπο στα 16 της τον πατέρα της) επιβιβάστηκε μια μέρα σ’ ένα ταξί και απευθύνθηκε στο δικαστήριο προκειμένου να γλυτώσει. Για καλή της τύχη βρέθηκε στους σωστούς ανθρώπους, τη δικηγόρο της τη Σέντα, το δημοσιογράφο Χάμεντ Θάμπετ και – κυρίως – τους δυο δικαστές, το Μοχάμεντ ελ-Γάζι και τον Άμπντελ Ουαχέντ. Μετά από μια περιπετειώδη εξέλιξη κατάφερε να πάρει διαζύγιο από τον 30χρονο άντρα και να επανασυνδεθεί με την οικογένειά όπου θα της αποκαλύπτονταν τα τραγικά αλλά όχι ασυνήθιστα μυστικά σχετικά με τις δυο μεγαλύτερες αδελφές της. Σήμερα παρακολουθεί κανονικά το σχολείο και ονειρεύεται μια μέρα να γίνει δικηγόρος εμπνεόμενη από τη γενναία δικηγόρο της, τη Σέντα.

ΜΙΑ ΚΟΛΑΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

«Όταν στάθηκα στην πύλη της κολάσεως,

είδα ότι οι περισσότεροι εκεί ήταν γυναίκες»

Sahih AlBukhari, περί μοιχείας, χαντίθ 5196

«Η χειρότερη αμαρτία και απόκλιση από την αρετή για τον άνδρα

είναι η γυναίκα»

Sahih AlBukhari, περί μοιχείας, χαντίθ 5096

«Στις γυναίκες λείπει το μυαλό και η πίστη»

Sahih AlBukhari, περί έμμηνης ρύσης, χαντίθ 304

Η Υεμένη είναι η χειρότερη χώρα παγκοσμίως για μια γυναίκα[4]. Είναι μια μουσουλμανική χώρα που βασιλεύει η βαρβαρότητα κι ο στυγνός πατρισμός[5]. Κοινωνικές συνθήκες που επιεικώς χαρακτηρίζονται από απίστευτη αθλιότητα, καταπίεση, φτώχεια (πάνω από το 45% του πληθυσμού της ζει κάτω από το όριο της φτώχειας), τρομοκρατία, απαγωγές, φυλετικές έριδες συνιστούν κυριολεκτικά το παζλ της κόλασης. Το μέλλον όμως αποδεικνύεται ακόμη πιο δυσοίωνο. Μια οικονομία, όπως και οι υπόλοιπες του Κόλπου, στηριγμένη στο πετρέλαιο που αντιμετωπίζει σταδιακά το φάσμα της ολοκληρωτικής εξάντλησης των πόρων της (έχει ξεκινήσει ήδη σταδιακά τα τελευταία 7 χρόνια), το οποίο πιστεύεται ότι θα επέλθει οριστικά το 2017. Όλοι σχεδόν οι άνδρες επιδίδονται στη συστηματική χρήση του ήπιου ναρκωτικού-αμφεταμινούχου φυτού, του ονομαζόμενου κάτ (khat), τα φύλλα του οποίου, αν τα μασήσεις, προσφέρουν ευφορία, απώλεια του αισθήματος της πείνας κι αντοχή, πράγματα απαραίτητα για τους Υεμενίτες που πρέπει να αντέξουν μια πραγματικά ανυπόφορη ζωή. Για να επιβεβαιωθεί, ωστόσο, ο νόμος της ανατροφοδοτούμενης αθλιότητας, η καλλιέργεια αυτού του ναρκωτικού απαιτεί τα 2/3 των υδάτινων αποθεμάτων της Υεμένης, αποτελώντας έτσι τη βαριά ταφόπλακα στο ερημικό περιβάλλον αυτής της χώρας.

Σ’ αυτήν την περιοχή, στην καρδιά της Σαχαρασίας, που έχει γνωρίσει από τον 7ο αιώνα μ.Χ. την ισλαμική επέκταση κι έγινε ισλαμικό χαλιφάτο εγκαθιδρύοντας ένα βάναυσο, θεοκρατικό πολιτικό σύστημα που επιβιώνει μέχρι σήμερα, επικρατεί η βία σε κάθε μορφή. Βία φυλετική, οικογενειακή, σεξιστική, κοινωνική, πολιτική αλλά και θρησκευτική. Κι αυτό γιατί, εκτός των άλλων, οι διαδοχικές κατακτήσεις της από Αιγύπτιους σουνίτες και Πέρσες σιίτες τις άφησαν μια κληρονομιά θρησκευτικού διχασμού, με συνέπεια να σπαράσσεται μέχρι και σήμερα από εμφύλιους πολέμους (οι σουνίτες είναι το 52% του πληθυσμού και οι σιίτες το 46%)[6]. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι θεωρείται άντρο της Αλ Κάιντα καθώς εκεί στρατολογείται σε αυτή ένα πλήθος νέων[7]. Καθόλου περίεργο αφού σε αυτές τις συνθήκες της ανείπωτης εξαθλίωσης οι νέοι κάτω των 15 ετών αποτελούν το 46% ενός πληθυσμού που αναπτύσσεται με ραγδαίους ρυθμούς[8], όπως συμβαίνει και στις υπόλοιπες ισλαμικές κοινωνίες εξάλλου.

Μετά το 1999 το νομικό καθεστώς (Σαρία) που επικρατεί στην Υεμένη δε θέτει ελάχιστο όριο ηλικίας[9]. Προηγούμενα η νόμιμη ηλικία θεωρούνταν τα 15 έτη ζωής. Έτσι ακόμη και σήμερα και παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αξιέπαινες προσπάθειες από κάποιους να θέσουν ένα νομικό φραγμό στην αθλιότητα των γάμων με ανήλικα παιδιά (βρίσκονται πάντα απέναντι στην νομική επιτροπή των μουλάδων, οι οποίοι δε διστάζουν να εκδίδουν θρησκευτικές ντιρεκτίβες ή φετφάδες –fatwas–υπέρ των γάμων χωρίς όριο ηλικίας), η μέση ηλικία γάμου είναι γύρω στα 12 έτη. Ένα μεγάλο μέρος των κοριτσιών παντρεύονται ήδη από την ηλικία των 8 ετών! Το πρότυπο του προφήτη Μωάμεθ αποτελεί πολλές φορές την κύρια δικαιολογία.

Γυναίκες στην Υεμένη διαδηλώνουν με υψωμένο στα χέρια το Κοράνι υπέρ της μη επιβολής κατώτατου ορίου γάμου στα κορίτσια!

«Η Νοζούντ είναι πολύ μικρή για να παντρευτεί» λέει η αδελφή της στον πατέρα τους.

«Τι πάει να πει πολύ μικρή; Όταν ο προφήτης Μωάμεθ παντρεύτηκε την Αϊσά, εκείνη ήταν εννιά χρονών[10]» αποκρίνεται ο πατέρας της, σύμφωνα με το βιβλίο.

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Υεμένη σήμερα είναι οι γάμοι ανήλικων παιδιών» λέει η Wafa Ahmad Ali, της Ένωσης Γυναικών Υεμένης. Ωστόσο, αυτή η άποψη δεν είναι σεβαστή για τις περισσότερες γυναίκες της Υεμένης. Πριν ένα περίπου χρόνο έκαναν διαδήλωση στη Σαναά, την πρωτεύουσα της Υεμένης, φωνάζοντας «Ναι στη Σαρία!», «Είναι ενάντια στο Ισλάμ η κατώτερη ηλικία γάμου!».

Αλλά, ακόμη κι αν ψηφιστεί νόμος για την κατώτερη ηλικία υπάρχουν ελπίδες να εφαρμοστεί; Η έλλειψη ενός αξιόπιστου συστήματος καταγραφής των γεννήσεων στην Υεμένη μάλλον θα είναι μεγάλο εμπόδιο. Από την άλλη μπορεί κάποιοι γονείς, όπως έκανε κι ο Έμπε στο δικαστήριο, να πούνε ψέματα για την ηλικία του παιδιού τους…Πρόκειται, όπως λένε οι ειδικοί, για ένα «σύστημα» κατασκευασμένο να ικανοποιεί την αρρωστημένη φαντασία του συζύγου μέσω του σκόπιμου αναλφαβητισμού[11], το βιασμό εφήβων κοριτσιών (αυτό το κλίμα αποτυπώνεται αρκετά καλά στο βιβλίο της Νοζούντ), τη σεξουαλική κακοποίηση, την πείνα, τους ξυλοδαρμούς και τη σκληρή καταπίεση κι εκμετάλλευση που κτυπάει «κόκκινο» στις χώρες του Ισλάμ.Ακόμη και σήμερα και παρά το γεγονός ότι το παράδειγμα της Νοζούντ το ακολούθησαν κι άλλα μικρά κορίτσια όπως η Άρουα, εννέα ετών και η Ριμ, δώδεκα ετών, καταγράφονται στην Υεμένη συχνοί θάνατοι ανήλικων παιδιών κατά τη γέννα ή συχνές νοσηλείες για γενετήσιες βλάβες. Το 2010 έγινε γνωστό στον τύπο ότι ένα κορίτσι 12 ετών πέθανε κατά τον τοκετό ενώ ένα άλλο 11 ετών μπήκε στο νοσοκομείο με γενετήσια κακοποίηση. Σύμφωνα με τις αποτρόπαιες στατιστικές περίπου οκτώ γυναίκες πεθαίνουν καθημερινά, κυρίως κατά τον τοκετό, στην Υεμένη λόγω της παιδοφιλίας. Ακτιβίστριες όπως η Amal Basha, η οποία έχει χαρακτηριστεί αποστάτρια του Ισλάμ στην Υεμένη, αναφέρει: «Λένε ότι δεν είναι ισλαμικό… κηρύσσουν τζιχάντ εναντίον… της σύμβασης του Ο.Η.Ε. για τα δικαιώματα των γυναικών… Λένε ότι η εκστρατεία μου είναι η ατζέντα της Δύσης που θα οδηγήσει στη μοιχεία και την πορνεία…». Συνήθεις αντιδράσεις μιας σκληρά πατριαρχικής κοινωνίας που νιώθει να απειλείται…

ΙΣΛΑΜ: ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΠΩΣ ΚΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ;

«Δεν πρέπει να ρωτάται ο άντρας για ποιο λόγο δέρνει την οικογένειά του»

Ghassan Ascha, Γάμος, πολυγυνία και διαζύγιο στο Ισλάμ,

L’ Harmattan, 1998

«Τι ευτυχία να μη φοβάσει τις ξυλιές, να μην τρέμεις στην ιδέα ότι θα πήγαινες να ξαπλώσεις, να μην πετάγεσαι επάνω με τον παραμικρό ήχο πόρτας που έκλεινε!»

Νοζούντ Αλί – Ντελφίν Μινουί, Δέκα ετών, διαζευγμένη

Το βιβλίο της συγγραφέως Μινουί, αν και συγκινητικό, φαίνεται ότι προσπαθεί να αναχαιτίσει την ορμητική αποκάλυψη της αλήθειας σ’ έναν κόσμο ολοφάνερα εχθρικό κι αποτυγχάνει έτσι να καταδείξει τις γενεσιουργές αιτίες αυτής της αθλιότητας, μια από τις οποίες είναι η θρησκεία του Ισλάμ. Δεν προκαλεί έκπληξη σε αυτό. Και μόνο ο ηρωισμός αυτού του 10χρονου κοριτσιού θα φαινόταν ασύλληπτος πριν λίγα χρόνια. Όμως, αυτός δεν είναι λόγος να μην πούμε εμείς τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Στον επίλογο του βιβλίου της γράφει η Μινουί: «Στη Δύση θεωρείται προτέρημα να συμπονεί κάποιος ενστικτωδώς τη μοίρα των μουσουλμάνων γυναικών. Ωστόσο, η πρακτική των πρώιμων γάμων και της συζυγικής βίας δεν είναι ίδιον μόνο του Ισλάμ. Στη Γαλλία, στην Ισπανία αλλά και στην Ιταλία, όπου οι αφηγήσεις των προγιαγιάδων μας μας θυμίζουν ότι κι εκείνες παντρεύτηκαν πολύ νέες, πολλές νέες γυναίκες εξακολουθούν να υφίστανται κακομεταχείριση εκ μέρους των συζύγων τους. Ας θυμηθούμε ότι και στις ΗΠΑ ο Γουόρεν Τζεφς[12], αρχηγός μιας σέκτας Μορμόνων, επόπτευε ο ίδιος τους γάμους δεκατετράχρονων κοριτσιών, προτού διαλυθεί η οργάνωσή του το 2008»!!! Αυτό είναι χαρακτηριστικό δείγμα λογικής ακροβασίας στο κενό των νοημάτων που επιχειρείται στο φιλελεύθερο κόσμο! Η ίδια παραπάνω παράγραφος θα μπορούσε να συνεχιστεί όμως ως εξής: «Ευτυχώς, όμως, σήμερα στη Δύση τέτοιες πρακτικές και νοοτροπίες θεωρούνται παράνομες και ως τέτοιες τιμωρούνται αυστηρά»! Αλλά, στο Ισλάμ;Στο βιβλίο πουθενά δεν αναφέρεται ευκρινώς ότι η Νοζούντ απέκτησε την ελευθερία της με τη συναίνεση του συζύγου της κι αφού πρώτα αποζημιώθηκε ο ίδιος[13] (αυτός είναι ο επίσημος νόμος του κράτους!). Ούτε κουβέντα για φυλακή, εννοείται… Πουθενά δε θίγεται το απαράδεκτο για τη Δύση ζήτημα της πολυγυνίας στο Ισλάμ (ένα καθεστώς που επιβλήθηκε ήδη με το παράδειγμα του προφήτη του Ισλάμ, Μωάμεθ, ο οποίος απέκτησε εννέα συζύγους και το οποίο προάγει παντού επίσημα το Ισλάμ). Πουθενά, φυσικά, δεν προβάλλεται το αδιανόητο γεγονός για τη Δύση, να μην τιμωρείται ποινικά ο βιαστής μιας ελεύθερης νέας αν προθυμοποιηθεί αργότερα να «επανορθώσει»! Αναφέρεται, ωστόσο, γενικά στα επικρατούντα «έθιμα» της περιοχής λες κι αυτά υφίστανται εν κενώ. Κάτω από το γενικό όρο της «κουλτούρας» υποκρύπτεται ο θεμελιώδης ρόλος της θρησκείας, εν προκειμένω του Ισλάμ, που επικυρώνει και υποκινεί αυτές τις πρακτικές.

Στον επίλογό της, η Μινουί αναφέρει τη σοκαριστική είδηση ενός 9χρονου κοριτσιού που το πάντρεψαν μ’ ένα Σαουδάραβα και πέθανε 3 ημέρες μετά το γάμο. Ο πατέρας του, ο οποίος λογικά είχε πάρει «προίκα» (δεν το αναφέρει η Μινουί) αντί να κάνει θέμα, ζήτησε συγνώμη και πρόσφερε ως αντάλλαγμα την επτάχρονη αδερφή της! Αυτό το φρικτό γεγονός, όμως, δεν εξέγειρε κανένα θρησκευτικό άρχοντα της περιοχής. Ούτε φυσικά τόλμησε ποτέ κανένας ισλαμιστής θρησκευτικός ηγέτης να εναντιωθεί στην προοπτική των πρόωρων υποχρεωτικών γάμων για τις γυναίκες. Αντίθετα, όπως αναφέρει εκπρόσωπος της οργάνωσης Oxfam, που προσπαθεί να χειριστεί όσο γίνεται πιο προσεκτικά και υπεύθυνα το θέμα των πρώιμων γάμων στην Υεμένη, «πολλοί συνάδελφοι που εργάζονται επιτόπου βρίσκονται αντιμέτωποι με φετφάδες που εκδίδουν οι ντόπιοι σεΐχηδες, οι οποίοι τους κατηγορούν ότι δε σέβονται το Ισλάμ και ότι διαδίδουν την παρακμή της Δύσης».Ακόμη κι αν κάνει εντύπωση, πουθενά δε υπογραμμίζεται σήμερα ότι σε, αντίθεση με άλλες αποκαλυπτικές μονοθεϊστικές θρησκείες, πουθενά στον ισλαμικό κόσμο δεν υπάρχει κάποια οργανωμένη μορφή ριζικού ισλαμικού αναθεωρητισμού και θρησκευτικού ρεφορμισμού[14]. Εξέχουσες μορφές φιλελεύθερων μουσουλμάνων διανοητών όπως ο Farag Foda, ο Ahmed Hasan Ali Al-Gubbanchi, ο Mahmoud Mohammed Taha, ο Gamal al-Banna[15] (αδερφός του φιλοναζιστή ιδρυτή των Αδελφών Μουσουλμάνων!), ο Ahmed Subhy Mansour, ο Muhammad Shahrour, ο Nasr Hamid Abou Zeid (που τον χώρισαν από τη γυναίκα του επειδή χαρακτηρίστηκε αποστάτης κι έζησε στην εξορία), ο Mohammed Arkoun, ο Abdolkarim Soroush, ο Sayyid Al-Qemany κ.ά., έδρασαν κυρίως μεμονωμένα κι οι περισσότεροι από αυτούςγνώρισαν αμείλικτες διώξεις κι απειλές αν όχι τον πραγματικό θάνατο.Ωστόσο, «το Ισλάμ (που στην κυριολεξία σημαίνει «υποταγή») είναι περισσότερο «τρόπος ζωής» (din[16]) δηλ. «να συμπεριφέρεσαι κατάλληλα» και λιγότερο μια απλή θρησκεία. Είναι μια ιμπεριαλιστική ιδεολογία ολοκληρωτικής επέκτασης όπου, όπως έχει μεθερμηνευτεί από τους μεταγενέστερους κληρικούς, στη βάση της κοσμοθεωρίας της ο κόσμος διατέμνεται σε τρεις βασικές κατηγορίες:

1) Dar al-harb (οίκος του Πολέμου) – αναφέρεται σε πηγές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ως «οίκος της Δύσης», δηλ. περιοχές με τις οποίες δεν υπάρχει συνθηκολόγηση και βρίσκονται σε μια κατάσταση πολέμου με το Ισλάμ (οι «άπιστοι»).

2) Dar al-islam (οίκος του Ισλάμ) – οι Μουσουλμάνοι είναι πλειοψηφία κι ασκούν ελεύθερα τη θρησκεία τους.

3) Dar al-amn (οίκος της Ασφάλειας) – οι Μουσουλμάνοι δεν είναι πλειοψηφία αλλά έχουν δικαίωμα να ασκήσουν τη θρησκεία τους ελεύθερα.

Η πρωτοποριακή επιστημονική σύλληψη της «Σαχαρασίας» από το δρα Τζέιμς ΝτεΜέο και οι «σεξ-οικονομικοί χάρτες» του, με τους οποίος υπέδειξε γενικά την εξάπλωση των πατριστικών συμπεριφορών από την επονομαζόμενη «κοιτίδα της Σαχαρασίας» και ειδικότερα του Ισλάμ που επεκτάθηκε προς τη Βόρεια Αφρική και τη Δυτική Ασία, υποδηλώνει ότι υπάρχει ένα είδος καρκινωματώδους αύξησης που εξαπλώνεται στα όρια του κόσμου, αρχικά από την Ευρώπη και την Αφρική και δημιουργώντας μεταστάσεις σε απομακρυσμένες περιοχές, π.χ. Ινδονησία[17]. Η διαδικασία ερημοποίησης και η Σαχαρασία φυσικά είχαν προηγηθεί της εμφάνισης του Ισλάμ. Αποδεικνύεται ωστόσο η λειτουργική σχέση της ερημοποίησης με την εμφάνιση της κατακτητικής θρησκείας του Ισλάμ που υιοθετήθηκε από τους νομάδες Άραβες ύστερα από την κατάρρευση των συστημάτων ύδρευσης και την κατάρρευση εμπορικών αραβικών πόλεων όπως η Qaryat al-Fau (500 μ.Χ.) και η Sabaea (500-600 μ.Χ.) και η μεταγενέστερη εξάπλωση κι επέκταση των αντίστοιχων προτύπων συμπεριφορών σε συνδυασμό με το ερημοποιημένο περιβάλλον. Δεν είναι τυχαίο ότι η ετυμολογία της λέξεως «Σαρία» σημαίνει πορεία ήδρόμος του νερού, υποδηλώνοντας το σύνολο των κανόνων υπακοής που έθεταν οι πολεμοχαρείς νομάδες που έλεγχαν μια ποσότητα νερού στο μέσο της τραχειάς ερήμου (π.χ. όαση), προς εκείνους που ήθελαν να έχουν πρόσβαση σε αυτήν την ποσότητα.Το Κοράνι όπως κι ο ισλαμικός νόμος Σαρία, αποτελούν τη θεμελιώδη βάση με την οποία ρυθμίζεται κάθε όψη της ζωής του πιστού Μουσουλμάνου, από τη γέννα έως το θάνατο. Ο νόμος Σαρία απαιτεί πολλαπλές καθημερινές προσευχές (τουλάχιστον πέντε), τελετουργική διαδικασία «άφεσης αμαρτιών» για την αφόδευση, την ούρηση κι άλλες σωματικές λειτουργίες, καθυποταγή των νέων και ιδιαίτερα των γυναικών και της σεξουαλικότητας, η οποία διακανονίζεται μέσα σ’ ένα σύστημα πολυγαμικότητας για τους άνδρες. Η Σαρία επιτάσσει ακόμα τη σαδιστική τιμωρία κάθε αδικήματος με δημόσιες μαστιγώσεις, τις αποκοπές σωματικών μελών, τους λιθοβολισμούς και τους απαγχονισμούς, τη θανατική εκτέλεση των αποστατών (όσοι εγκαταλείπουν το Ισλάμ ή προσυλητίζονται σε άλλη θρησκεία) και την υποβολή σ’ ένα ιδιότυπο καθεστώς σκλαβιάς (dhimmitude ή ραγιαδισμός) ή την εξολόθρευση των «απίστων».Όπως σημειώνει ο Peter Nasselstein[18] «το Ισλάμ είναι τυφλή υποταγή: «ο πιστός και η πιστή δεν έχουν δική τους επιλογή όταν ο Αλλάχ κι ο Απόστολος του αποφάσισαν για ένα ζήτημα» (Κοράνι, Σούρα 52:33-36). Για να καταλάβει κάποιος το Ισλάμ, ακόμη και στην πιο ακραία του υπερβολή, όπως η δολοφονία παιδιών από τους αντάρτες της GIA στην Αλγερία[19], πρέπει να έχει στο νου του την κεντρική για το Ισλάμ θρησκευτική πράξη του Αβραάμ, (Ιμπραήμ, για τους Μουσουλμάνους), ο οποίος σύμφωνα με το Κοράνι ήταν ο πρώτος Μουσουλμάνος. Ο Ιμπραήμ, απέδειξε την ισλαμική του πίστη όταν υπάκουσε στη διαταγή του Αλλάχ να σφάξει τον υιό του. Έδιωξε με πέτρες το Σατανά που ήθελε να τον εμποδίσει σε αυτήν του την πράξη. Ακόμη και σήμερα στη Μέκκα[20] οι προσκυνητές λιθοβολούν το Σατανά για αυτήν του την ανθρωπιστική παρέμβαση[21]. Ένας Μουσουλμάνος δεν ανήκει στον ίδιο παρά μόνο στο Θεό. Το άτομο που ανήκει στον εαυτό του, δηλ. είναι άθεος, θεωρείται ότι είναι χειρότερο από ζώο! «Για τον ΑΛΛΑΧ τα χειρότερα ζωντανά είναι εκείνα που Τον αρνούνται κι έτσι δεν πρόκειται να πιστέψουν» (Κοράνι, Σούρα 8:55). Η ανεξάρτητη σκέψη πρέπει να εγκαταλειφθεί ενόψει της τυφλής πίστης. Με αυτήν την έννοια το Ισλάμ είναι βαθύτατα αντιανθρωπιστικό (Stolz: Die Mullahs am Rhein, pp 25f). Αντί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για να μη μιλήσουμε για την αυτονομία του ατόμου, υπάρχουν μόνο δικαιώματα του Θεού. «Ο Αλλάχ θεωρείται στο Ισλάμ ως μια πατρική-δικτατορική φιγούρα, ως «ο Κυρίαρχος, πάντων των πιστών του» (Κοράνι, Σούρα 6:18), το τέλειο είδος τυράννου… Σαν συμπλήρωμα και αντίθετο στοιχείο προς τον Αλλάχ θα είναι ο Μουσουλμάνος, ένας υπάκουος και υποδειγματικός υπηρέτης του Θεού (Κοράνι, Σούρα 5:70)» (Stolz: Kommt der Islam, pp 99). Με αυτήν την απώλεια της ατομικότητάς του, ο Μουσουλμάνος είναι μια τέλεια, σχεδόν κωμική, αντίθεση σε αυτό που υποστήριζε ο Στίρνερ και ο Ράιχ (Laska Bernd A.: LSR-Projekt, http://www.lsr-projekt.de)… Από την αρχή το Ισλάμ ήταν «”din” και κράτος». Δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ εκκλησίας και κράτους (κι ακόμη περισσότερο μεταξύ κοινωνίας και κράτους!). Το Ισλάμ όμως πλασάρεται ως πρότυπο πολυπολιτισμικής ανοχής – από τους ίδιους κύκλους που προηγούμενα αγωνίζονταν για τη νίκη του κομμουνισμού στη Δύση. Έτσι, αντί να κατευθύνουν τους ανθρώπους στο ίδιο το Κοράνι, τις αληθινές πράξεις του Μωάμεθ και το Ισλάμ, όπως είναι στην πραγματικότητα, προβάλλονται συνέχεια τα ίδια ιστορικά παραδείγματα που συνιστούν όμως εξαιρέσεις. Φαντασιώσεις γύρω από ένα «μετριοπαθές» Ισλάμ ή ακόμη κι ένα «Ευρω-Ισλάμ» είναι διανοητικές αιθεροβασίες. Το Ισλάμ είναι Ισλαμισμός (“islamiya”) που ξεκαθαρίζει ευθύς κοιτάξει κάποιος τις ενέργειες του Μωάμεθ, τη «χρυσή εποχή», όπως την αναφέρουν οι Μουσουλμάνοι. Αν οι Ισλαμιστές θέλουν να εφαρμόσουν τη Σαρία στη μουσουλμανική κοινωνία, βάζουν τη συλλογικότητα της «ούμα»[22] πάνω από το άτομο και τις υποχρεώσεις του πάνω από τα δικαιώματά του, πολιτικοποιούν τη θρησκεία και συστηματικά καταστρέφουν τις παλιές παραδόσεις – ενεργούν σύμφωνα με το αρχικό Ισλάμ, δηλ. όπως δίδαξε ο Μωάμεθ και, πάνω απ’ όλα, όπως έπραξε. Κι αν χρησιμοποιούν τρομοκρατικά μέσα, πράττουν όπως ο Μωάμεθ. Και τα κίνητρά τους είναι, σίγουρα, πιο αγνά αφού ο Μωάμεθ με τις στρατιωτικές του εκστρατείες αποσκοπούσε και σε οικονομικά συμφέροντα. Έτσι, σκόρπισε τον τρόμο στην πόλη της Μεδίνα και κατέσφαξε συστηματικά τους κατοίκους της σε «ιερούς πολέμους». Όποιος πολεμά σύμφωνα με τις επιθυμίες του Αλλάχ «μπορεί να πετύχει» (Κοράνι, Σούρα 5:35). «Κι έκανε να κληρονομήσετε τη γη τους, τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους, και (μάλιστα) μια γη, που ποτέ δεν την είχατε (πριν) πατήσει» (Κοράνι, Σούρα 33:27)». Δε θα ‘πρεπε να τίθεται ζήτημα, επομένως, αν θέλουμε να μιλάμε έντιμα ότι το Κοράνι (το Ιερό βιβλίο των Μουσουλμάνων), είναι γεμάτο εντολές που καθαγιάζουν συμπεριφορές του (σαδιστικού και βορβορώδους) δευτερογενούς στρώματος όπως «πολεμάτε και εξοντώνετε τους ειδωλολάτρες όπου κι αν τους βρείτε… φονεύετε τους όπου τους βρίσκετε και διώχτε τους, από κει που σας έδιωξαν. Η καταδίωξη στην ειδωλολατρία είναι χειρότερα απ’ το φόνο. Και μην τους πολεμάτε δίπλα στο απαράβατο Τέμενος, εκτός αν αυτοί πρώτοι σας πολεμήσουν εκεί. Αν όμως σας πολεμήσουν, σκοτώστε τους. Τέτοια είναι η τιμωρία των απίστων… είναι γραμμένος ο πόλεμος για σας… όσοι αρνήθηκαν τα σημεία μας, σύντομα θα τους κάψουμε με την Φωτιά κι όσες φορές θα ψήνονται τα δέρματά τους, θα τ’ αντικαθιστούμε μ’ άλλα δέρματα, ώστε να δοκιμάζουν συνεχώς το βασανισμό… για όσους δεν πιστεύουν, φλογισμένα ενδύματα απ’ τη Φωτιά, αποκόπηκαν σ’ αυτούς και πάνω από τα κεφάλια τους θα χύνεται καυτό νερό. Μ’ αυτό θα ζεματιστεί ό,τι βρίσκεται μέσα στο κορμί τους (στα σπλάχνα τους) καθώς και το δέρμα (τους)…» κ.λπ. κ.λπ. Προσφέρουν το κατάλληλο πλαίσιο εκλογίκευσης και τη νομιμοποιητική (θρησκευτική) βάση για την εκδήλωση των ειδεχθέστερων πράξεων εγκληματικής συμπεριφοράς σε μαζικό επίπεδο.

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ

«Υπάρχουν δυο είδη «ηθικής», αλλά μόνο ένα είδος ηθικολογικής ρύθμισης.

Η «ηθική», την οποία όλοι οι άνθρωποι αποδέχονται ως αυταπόδεικτη

(να μη βιάζεις, να μη δολοφονείς κ.λπ.) και μπορεί να επιτευχθεί

μόνο στη βάση της ολοκληρωτικής ικανοποίησης των φυσικών αναγκών.

Εντούτοις, την άλλη «ηθική» (ασκητισμός για παιδιά κι εφήβους… κ.λπ.)

που είναι καθαυτό παθολογική και δημιουργεί μόνο χάος,

το οποίο θέλουμε να αντιμετωπίσουμε, θα την πολεμούμε μέχρι τέλους.»

Βίλχελμ Ράιχ, «Η Σεξουαλική Επανάσταση»

Τα κύρια ρεύματα αντιλήψεων στις ισλαμικές κοινωνίες βρίσκονται σε ποικίλες βαθμίδες του δεξιού, κυρίως, κοινωνικοπολιτικού φάσματος. Ο μυστικισμός, που προέρχεται κύρια από το δεσποτικό ρόλο που παίζει η θρησκεία τους, είναι διάσπαρτος. Ο διάχυτος φονταμενταλισμός σε συνδυασμό με τους χρόνιους αυταρχικούς θεσμούς, τη σεξουαλική καταπίεση και ματαίωση, ο μυστικισμός και η συνακόλουθη παραίτηση των ατόμων μετατρέπει τις ισλαμικές κοινωνίες σε ιδανικούς φορείς της συγκινησιακής πανούκλας σε παγκόσμιο επίπεδο. Η λειτουργία της θρησκείας σε αυτές τις κοινωνίες είναι πρωτογενώς η εξυπηρέτηση της έκφρασης του δολοφονικού μίσους. Δυστυχώς, ελάχιστοι από όσους μιλούν σήμερα για δημοκρατία αναφέρονται στη συγκινησιακή υγεία του πληθυσμού αυτών των κοινωνιών, η οποία είναι εντέλει η βάση για την ανεξάρτητη και υπεύθυνη στάση και λειτουργία, στοιχεία που αποτελούν θεμέλιους λίθους για τη βιωσιμότητα ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Το τραγικό της υπόθεσης βρίσκεται στο γεγονός ότι ακόμη και σήμερα πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει κάποια άλλη επιλογή εκτός της τυπικής δημοκρατίας. Η ουσιαστική δημοκρατία, η εργοδημοκρατία του Ράιχ, είναι άπιαστο όνειρο σ’ έναν κόσμο που λίγο έως πολύ είναι βιοφυσικά ανίκανος για να αυτοκυβερνηθεί μ’ ένα ορθολογικό και αυτορρυθμιστικό τρόπο. Ωστόσο, η τυπική δημοκρατία εξακολουθεί να είναι απείρως προτιμότερη από τις κάθε λογής αυταρχικές κυβερνήσεις (με κόκκινο ή φαιό ένδυμα) αφού, έστω και σε μικρό βαθμό, επιτρέπει την προσωπική ελευθερία και την ατομική ευθύνη για τους πολίτες της. Το ζήτημα για τις ισλαμικές κοινωνίες δεν είναι όμως η πολιτική αλλαγή. Η ίδια η έννοια της «δημοκρατίας» είναι πολύ διαφορετική από αυτή που υπάρχει στο δυτικό κόσμο και συνδέεται πάντα με τις αρχές του Ισλάμ. Όπως σημειώθηκε προηγούμενα, η δημοκρατία και η ανεξαρτησία της άποψης του ατόμου προσκρούει στις βασικές διδαχές του Ισλάμ και στην ολοκληρωτική έλλειψη ευθύνης απέναντι στην «δικτατορία της ούμμα». Αυτό ισχύει για αμέτρητες γενιές και δεν μπορεί ν’ αλλάξει μέσα σε μια γενιά.

Ακριβώς λόγω της βαθύτατης άγνοιας των κοινωνικοπολιτικών και ατομικών χαρακτηρολογικών προβλημάτων όσων ασχολούνται με τις πολιτικές διαδικασίες και αλλαγές που συντελούνται με σκοπό τον εκδημοκρατισμό στον ισλαμικό κόσμο παραγκωνίζονται θεμελιώδη ζητήματα που προϋποθέτουν τη μετάβαση σε μια δημοκρατία. Επιγραμματικά θα μπορούσαμε να σημειώσουμε, αντιγράφοντας από το σπουδαίο βιβλίο του οργονομιστή ψυχιάτρου Τσαρλς Κόνια «Συγκινησιακή Πανούκλα: η ρίζα του ανθρώπινου κακού», ως αναγκαία μέτρα για τον εκδημοκρατισμό αυτών των κοινωνιών τα εξής:

1) Διάκριση μεταξύ των λειτουργιών του Πυρήνα και του Δευτερογενούς επιπέδου, ήτοι, διάκριση μεταξύ θετικών προς τη ζωή – πρωτογενών – ορμών (όπως είναι η άσκηση της ελευθερίας λόγου με σεβασμό προς τον άλλον) και των καταστροφικών ορμών (όπως η αισχρολογία, το κουτσομπολιό κ.λπ.).

2) Άρση της σεξουαλικής καταπίεσης, η οποία θα πρέπει να γίνει προσεκτικά και σταδιακά κατανοώντας τα όρια της ισλαμικής νεολαίας να αντέξει την ξαφνική έκρηξη σεξουαλικής ενέργειας που θα προκύψει.

3) Αναγνώριση και εξισορρόπηση των κοινωνικών δυνάμεων της Αριστεράς και Δεξιάς στον πολιτικό στίβο.

4) Συνταγματικός διαχωρισμός της Θρησκείας από το Κράτος και κοσμικός νόμος που θα διασφαλίζει την ανεξαρτησία σκέψης και πεποιθήσεων των πολιτών.

5) Διαχωρισμός της Θρησκείας από την άσκηση οικονομικής δραστηριότητας, άροντας εν ολίγοις τους περιορισμούς που τίθενται με θρησκευτικά προσχήματα εμποδίζοντας την οικονομική ανεξαρτησία των πολιτών.

6) Ουσιαστική χειραφέτηση των γυναικών με πλήρη εξίσωση των δικαιωμάτων τους με τους άντρες συμπολίτες τους.

7) Εξάλειψη του φυλετισμού, ο οποίος έχει σταθεί μεγάλο εμπόδιο στην πρόοδο αυτών των κοινωνιών, εντείνοντας την πολιτική αντίδραση, το ρατσισμό και το διάχυτο μίσος και την απομόνωση.

Από τα παραπάνω προκύπτει ξεκάθαρα ότι η λεγόμενη διαδικασία «εκδημοκρατισμού» μόνο εύκολη και γρήγορη διαδικασία δεν πρόκειται να είναι καθώς εμπλέκονται ζητήματα που είναι χρόνια και άπτονται βαθιών συγκινησιακών και βιοφυσικών λειτουργιών. Μπορούν όμως εύκολα κι άμεσα να βοηθήσουν στο να ξεκαθαρίσουμε και να αντιμετωπίσουμε από την αρχή όλα όσα δεν πρόκειται επ’ ουδενί να βοηθήσουν στην εδραίωση μιας πραγματικής, έστω και τυπικής, δημοκρατίας στον ισλαμικό κόσμο.

Πηγές

[1] Ειδικά για τις διαδηλώσεις στην Υεμένη είναι γνωστό ότι αποτελούν κυρίως κινητοποιήσεις της σιιτικής σέκτας των Ζαουντί, γνωστών με το προσωνύμιο Χούθι (Huthi) που το πήραν από τον διαφωνούντα μουλά που υποκίνησε τις εξεγέρσεις του 2004 Hussein Badreddin al-Houthi της βόρειας Υεμένης και συνδέονται με το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν (σκοπός τους είναι η ολοκληρωτική επιβολή του νόμου Σαρία) αλλά και του μεγαλύτερου αντιπολιτευόμενου ισλαμιστικού κόμματος Al-Islah, βαθύτατα αντιδυτικής ιδεολογίας, το οποίο οργανώνει τις περισσότερες κινητοποιήσεις. Το κόμμα αυτό ισχυρίζεται ότι αποτελείται από τρία συστατικά «την Μουσουλμανική Αδελφότητα, ως πολιτική διάσταση, την αρχηγεία του σεΐχη Αμπντουλάχ αλ-Αμάρ ως φυλετική και τη σαλαφιστική παράδοση ως θρησκευτική. Φανερώνεται εδώ μια ξεκάθαρη και ακατανόητη για τους μη γνώστες συμμαχία αντιτιθέμενων θρησκευτικών τάσεων πάνω σε μια κοινή αντιδυτική και ανθεβραϊκή (http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/6307745.stm) πλατφόρμα. Ωστόσο, σε αυτό το πλαίσιο μπορούν να συνυπάρχουν από τη μια η υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Tawakkol Karman, που θεωρεί μεγάλη προσβολή τα σατυρικά σκίτσα για τον προφήτη αλλά καταδικάζει τις ακραίες ενέργειες http://www.yementimes.com/DefaultDET.aspx?i=921&p=opinion&a=5 και από την άλλη, ο ύποπτος για τρομοκρατία θρησκευτικός ηγέτης Abdul Majeed al-Zindani, που μήνυσε 21 εφημερίδες στη χώρα του για τον ίδιο λόγο – κερδίζοντας μάλιστα ήδη την πρώτη δίκη με συνέπεια η εφημερίδα να κλείσει για 6 μήνες και ο εκδότης να μπει φυλακή για ένα χρόνο!

[2] Χωρίς να θέλω να επεκταθώ φαίνεται ότι λειτουργεί όλο και περισσότερο ένας άξονας συμμαχίας Αδελφών Μουσουλμάνων-Ιράν-Χαμάς-Τουρκίας (που έχει μάλλον κεντρικό ρόλο) για έλεγχο ολόκληρης της περιοχής.

[3] Την «τιμή» που επικαλείται ο πατέρας της Νοζούντ την πληρώνουν πολλές φορές οι γυναίκες στον ισλαμικό κόσμο με την ίδια τους τη ζωή, όταν κάποιος άντρας, συνήθως πατέρας ή μεγαλύτερος γιός, αποφασίσει να ξεπλύνει την «ντροπή» με αίμα.

[4] Για πολλά χρόνια βρίσκεται στην τελευταία θέση σύμφωνα με την κατάταξη στις ετήσιες αναφορές του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (https://members.weforum.org/pdf/gendergap/report2010.pdf).

[5] Κοινωνίες πατρογραμμικής καταγωγής.

[6] Το ίδιο σκηνικό παρακολουθούμε σήμερα και στο Ιράκ, όπου ο σουνίτης Σαντάμ Χουσεΐν καταπίεζε σκληρά τους σιίτες, οι οποίοι τώρα καθοδηγούμενοι από το γειτονικό Ιράν έχουν επανέλθει στην εξουσία αποτελώντας ταυτόχρονα θύματα μιας ασύλληπτης θηριωδίας.

[7] Πρόσφατα η Αλ Κάιντα κήρυξε τζιχάντ κατά των σιιτών της βόρειας Υεμένης καλώντας όλους τους σουνίτες να συμμετάσχουν. Έχει επιδοθεί σε αρκετές βομβιστικές επιθέσεις εναντίον τους σκοτώνοντας δεκάδες άτομα.

[8] Ο ετήσιος ρυθμός αύξησης είναι περίπου 3,2% και σε κάθε γυναίκα αντιστοιχούν περίπου 6 γεννήσεις!

[9] Έχει εφευρεθεί το τέχνασμα να «δεσμεύεται» ο σύζυγος ότι δε θα «αγγίξει» τη γυναίκα του πριν μπει στην εφηβεία.

[10] Στην πραγματικότητα αυτό είναι ανακριβές. Ο πενηντάρης προφήτης Μωάμεθ παντρεύτηκε την Αϊσά όταν αυτή ήταν στην ηλικία των 6 ετών. Όπως, όμως, εξιστορείται στις χαντίθ (Sahih Muslim Book 008, Number 3310) έγινε δεκτή στο σπίτι του όταν αυτή ήταν 9 ετών κι έτσι «ολοκληρώθηκε» ο γάμος.http://www.usc.edu/schools/college/crcc/engagement/resources/texts/muslim/hadith/muslim/008.smt.html#008.3310

[11] Ο αναλφαβητισμός στην Υεμένη είναι από τους υψηλότερους στον κόσμο.

[12] Πρώην ηγέτης μιας παράνομης φονταμενταλιστικής χριστιανικής σέκτας ο οποίος αντιμετωπίζει μέχρι και 99 χρόνια φυλάκιση από το δικαστήριο του Τέξας για σεξουαλική επίθεση σε ανήλικα παιδιά και διγαμία.

[13] Η Νοζούντ υποχρεώθηκε να «αποζημιώσει» τον πρώην σύζυγό της με πάνω από 200 δολάρια τη στιγμή που το 15,7% του πληθυσμού της Υεμένης ζει με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα! Για να καταλάβουμε περίπου την αναλογία το ποσό αυτό αντιστοιχεί με τους μισθούς ενός εργάτη για 4 μήνες περίπου.

[14] Αναθεωρητικά θρησκευτικά κινήματα που εμφανίστηκαν, αντιτιθέμενα ανοιχτά στο νόμο Σαρία, όπως αυτό της Δημοκρατικής Αδελφότητας στο Σουδάν, ήταν εξαιρετικά βραχύβια.

[15] Εδώ μπορείτε να δείτε ένα απόσπασμα από τη συμμετοχή του σε μια τηλεοπτική εκπομπή, την «υποδοχή» των απόψεών του από το νεαρό κόσμο και ένα πραγματικά θλιβερό γκάλοπhttp://www.memritv.org/clip/en/1623.htm.

[16] Η έκφραση Dīn εμφανίζεται πολλές φορές στο Κοράνι. Αν και δεν έχει συμφωνηθεί απ’ όλους τους ισλαμολόγους η ακριβής έννοιά του, οι περισσότερες απόψεις συγκλίνουν στην άποψη του διάσημου διανοητή του Ισλάμ, Fazlur Rahman Malik, που θεωρεί ότι είναι «ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει ο πιστός» (δηλ. Σαρία).

[17] Τυχαία δεν είναι μάλλον ούτε η σημερινή καταγραφόμενη «έκρηξη» του παγκόσμιου αριθμού των Μουσουλμάνων: για παράδειγμα, το 1970 υπήρχαν 0,65 δισεκατομμύρια Μουσουλμάνοι δηλ. περίπου το 18% του πληθυσμού ενώ σήμερα είναι πάνω από 1,5 δισεκατομμύρια, δηλ. περίπου το 1/5 του πληθυσμού. Μέχρι το 2030 οι προβλέψεις λένε ότι θα φτάσουν τα 3 δισεκατομμύρια δηλαδή πάνω από το 1/3 του πληθυσμού. Αν ακολουθήσουμε το ίχνος της δημογραφικής επέκτασης του Ισλάμ σε μια Ευρώπη φθίνουσα δημογραφικά θα καταλάβουμε γιατί ίσως δεν είναι αποτέλεσμα παράνοιας η εύλογη ανησυχία για το μέλλον αυτής της ηπείρου http://www.freeworldacademy.com/globalleader/trends.htm. Αν παρατηρήσουμε επίσης τα μορφολογικά και βιολογικά χαρακτηριστικά ενός καρκινικού κυττάρου (ταχεία ανάπτυξη που έχει ως συνέπεια ανώμαλη κυτταρική διαίρεση και ωρίμανση, υποξία, περιορισμένη λειτουργικότητα, απώλεια φυσιολογικής σύνδεσης μεταξύ τους με συνέπεια την ευκολότερη «μετανάστευσή» και διήθησή τους) αντιπαραβάλλοντάς τα με τα πρότυπα χαρακτηριστικά αυτών των κοινωνιών (ιλιγγιώδης ρυθμός αύξησης του πληθυσμού – ακόμη και σε συνθήκες που φυσιολογικά αποθαρρύνουν αυτήν την αύξηση, «ασφυκτικές» σεξ-οικονομικές συνθήκες, δυσλειτουργικότητα σε κοινωνικό-οικονομικό-πολιτικό επίπεδο κ.λπ.) οδηγούμαστε σε ενδιαφέρουσες αναλογίες…

[18] «Οργονομική Κοινωνιολογία» (σελ. 50-52)

[19] Αναφέρεται προφανώς σε μια αποτρόπαια ωμή δολοφονία 14 παιδιών, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν κάτω των 10 ετών, από τους αντάρτες της GIA (Ένοπλη Ισλαμική Ομάδα). Οι Ισλαμιστές αντάρτες θεωρούνται υπαίτιοι για το χαμό άνω των 100.000 ανθρώπων στην Αλγερία.

[20] Πρόκειται για τη γιορτή Eid al-Adha που συμβολίζει την υποταγή του Αβραάμ (Ιμπραήμ, σύμφωνα με το Κοράνι) στο θέλημα του Αλλάχ καθώς δέχθηκε να θυσιάσει τον γιο του Ισαάκ (Ισμαήλ για τους μουσουλμάνους) http://en.wikipedia.org/wiki/Eid_al-Adha και το λιθοβολισμό του Σατανά για την ανθρωπιστική του πράξη http://en.wikipedia.org/wiki/Stoning_of_the_Devil .

[21] Αναφέρεται προφανώς στην παραποίηση της ιστορίας της Βίβλου (Γένεση κεφ. κβ’) από τους Ισλαμιστές (προσφιλής τακτική και του ίδιου του Μωάμεθ, που θέλησε να ιδιοποιηθεί ), στην οποία, σε αντίθεση με το βιβλικό κείμενο, παρουσιάζεται επανειλημμένα ο Σατανάς στον Αβραάμ για να τον παρεμποδίσει κι εκείνος τον διώχνει με επτά πέτρες (Musnad Ahmad, χαντίθ 2658). Για την αποκάλυψη της τακτικής της χοντροκομμένης ιδιοποίησης και παραποίησης της Αγίας Γραφής από τον Μωάμεθ και τους διαδόχους του δείτε εδώ:

http://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/02/15/muhammad-bible/http://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/01/01/barnabas-gospel/

[22] Ummah: Αραβική λέξη για την «κοινότητα» ή το «έθνος». Είναι ενδιαφέρον ότι για τους Μουσουλμάνους η μεγαλύτερη «ούμα» είναι ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνδιάσκεψης, γεγονός που ξεφεύγει από την έννοια του «έθνους». Ωστόσο, σύμφωνα με την πολύ ενδιαφέρουσα άποψη της τουρκικής καταγωγής κοινωνιολόγου Necla Kelek, η «ούμα» είναι κοινό στοιχείο των ολοκληρωτικών ιδεολογιών. Λέει συγκεκριμένα: «υπάρχει μια αντιστοιχία μεταξύ του σοσιαλισμού ή κομμουνισμού και του Ισλάμ. Κι οι δυο είναι κολλεκτιβιστικές ιδεολογίες. Το άτομο δεν έχει δικά του δικαιώματα καθώς είναι μέρος μια ευρύτερης ολότητας και υποχρεωμένο να κάνει οτιδήποτε αναπτύσσει την κοινότητα. Το σύστημα υποστηρίζει την ομάδα, όχι το άτομο. Στην περίπτωση της ισλαμικής «ούμα» η ομάδα αποφασίζει με δικτατορικό τρόπο – η ανάγκη να γίνεται αυτό αποδεικνύει ότι τα άτομα δεν ακολουθούν τους κανόνες οικιοθελώς σε όλες τις περιπτώσεις, όπως συχνά υποστηρίζεται. Φοβάμαι πολύ ότι η δικτατορία της ομάδας μπορεί να νικήσει. Αυτός ο τύπος ιδεολογίας, που βασίζεται στις αναχρονιστικές παραδόσεις του 7ου αιώνα αναπτύσσεται ταχέως σε πολλές μουσουλμανικές χώρες. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι το Ισλάμ είναι μόνο μια θρησκευτική πίστη. Όμως αυτή είναι η μια μόνο πλευρά της ιστορίας. Η άλλη βρίσκεται στην ανελεύθερη πολιτική ιδεολογία του Ισλάμ. Όταν μιλούμε για το Ισλάμ αυτές τις ημέρες, εκείνο που είναι σε κίνδυνο δεν είναι η ελευθερία της πίστης, αλλά τα ατομικά δικαιώματα. Μια κολλεκτιβιστική ιδεολογία που πρόκειται να αναλάβει την εξουσία θα την κάνει ολιγοπώλιο.» Μια καλή επισήμανση για τις φαντασιώσεις ή τα εκ του πονηρού ψεύδη κάποιων Δυτικών που μιλούν σήμερα για «συνύπαρξη» των Ισλαμιστών και πραγματικής δημοκρατίας.

Posted on Φεβρουαρίου 6, 2011

https://orgonespace.wordpress.com/2011/02/06/%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B1-%CE%B5%CF%84%CF%89%CE%BD- %CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B6%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B7-%CF%83%E2%80%99-%CE%B5%CE%BD%CE%B1-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BF/

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

ΔΕΚΑ ΕΤΩΝ, ΔΙΑΖΕΥΓΜΕΝΗ Σ’ ΕΝΑ ΒΑΡΒΑΡΟ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ «ΒΡΑΖΕΙ» ΑΠΟ ΟΡΓΗ