«Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΟΥ»: ΜΑΣΟΝΙΚΟΣ «ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ» ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ Β’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

«Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΟΥ»: ΜΑΣΟΝΙΚΟΣ «ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ» ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ Β’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

«Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΟΥ»:

ΜΑΣΟΝΙΚΟΣ «ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ»

ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ  ΤΗΣ Β’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

   Η αναφορά είναι για κείμενο του βιβλίου «ΚΕΙΜΕΝΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ» της Β’ Γυμνασίου και συγκεκριμένα για το κείμενο «Η ιστορία του δαχτυλιδιού» του Γκότχολντ Εφραίμ Λέσσινγκ (Gotthold Ephraim Lessing, 1729-1781). Ο συγγραφέας όπως διαβάζουμε στη βικιπαιδεια:

«…το 1774-78 εξέδωσε τα Αποσπάσματα του Βόλφενμπύτελ, μέρη δηλαδή ενός έργου του Χέρμαν Ραϊμάρους, όπου εκφραζόταν πολύς σκεπτικισμός (τουλάχιστον) έναντι του Χριστιανισμού. 
Ο Λέσσινγκ δέχτηκε πολλές επιθέσεις για την έκδοση αυτή, απάντησε περιχαρής για την διαμάχη σε ένδεκα φυλλάδια (γνωστά ως Anti-Goeze, από το όνομα του πάστορα του Αμβούργου Γιόχαν Μέλχιορ Γκαίτσε που ηγούνταν των επιθέσεων) κατακεραυνώνοντας τους επικριτές του, υπεραμυνόμενος της ελευθερίας σκέψεως και αναγνωρίζοντας την αξία του Χριστιανισμού ακόμη κι αν η Βίβλος ήταν ανθρώπινο έργο και τα θαύματα μύθοι ή φυσικά φαινόμενα.

Τα Αποσπάσματα κατασχέθηκαν και ο Λέσσινγκ τέθηκε υπό την επιτήρηση του λογοκριτού του Μπράουνσβάιγκ. Έγραψε τότε το δραματικό του αριστούργημα Νάθαν ο Σοφός, ένα κήρυγμα ανεξιθρησκείας. 
Το έργο εκδόθηκε το 1779 και αποδοκιμάστηκε από το χριστιανικό κοινό. 
Πρωτοπαρουσιάστηκε (μεταθανάτια) το 1783 και την τρίτη νύχτα 
η αίθουσα ήταν άδεια. 
Μόνο μετά από μια διασκευή από τους Γκαίτε και Σίλλερ το έργο πήρε την περίοπτη θέση του στο γερμανικό δραματολόγιο.

Ένα χρόνο πριν πεθάνει δημοσίευσε την Αγωγή του ανθρωπίνου γένους, όπου ξεκινά μεν αποδεχόμενος τις χριστιανικές ιδέες, καταλήγει όμως απορρίπτοντας τα δόγματα και κάθε θεολογία και προσβλέποντας στην υπέρτατη ηθική της καρτερικής καλοσύνης και της παγκόσμιας συναδέλφωσης».

 


Διαβάζοντας για τόση «ανεξιθρησκεία» είπαμε να ερευνήσουμε το όνομα του γερμανού «διαφωτιστή» και -ω τι έκπληξη- τον βρήκαμε να φιγουράρει στο Μασονικό κατάλογο των επιφανών ελευθεροτεκτόνων.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Γκοτχολτ Εφραϊμ Λεσινγκ

Η ιστορία του δαχτυλιδιού

Το δράμα Νάθαν ο Σοφός (1779) περιέχει σε ποιητική μορφή την ομολογία του Λέσινγκ στην ανθρωπότητα ότι η αγάπη και η καλοσύνη δε συνδέονται με ένα συγκεκριμένο θρήσκευμα αλλά με όλες τις θρησκείες. Η ουσία του έργου συνοψίζεται στην αλληγορική ιστορία του δαχτυλιδιού, που διηγείται ο ιουδαίος Νάθαν στον μωαμεθανό σουλτάνο Σαλαντίν.

Τρίτη πράξη – 6η σκηνή

ΝΑΘΑΝ: Διαταγές, Σουλτάνε μου!

ΣΑΛΑΝΤΙΝ: […] Μια και είσαι  τόσο σοφός, πες μου λοιπόν  ποια πίστη, ποιος νόμος θεϊκός  σου φάνηκε ο πιο σωστός .

ΝΑΘΑΝ: Σουλτάνε, είμαι εβραίος .

ΣΑΛΑΝΤΙΝ: Κι εγώ μουσουλμάνος . Ο Χριστός βρίσκεται ανάμεσά μας . Απ’ αυτές τις τρεις θρησκείες  μόνο μία μπορεί να είν’ αληθινή . Ένας άνθρωπος, όπως εσύ, δε θα σταθεί αμετακίνητος εκεί, που η τύχη και η γέννηση τον έχουν ρίξει· ή κι αν μείνει, θα μείνει, γιατί καλά το ερεύνησε,  βρήκε τους λόγους και το καλύτερο επέλεξε . Λοιπόν . Να ακούσω τους λόγους, που εγώ το χρόνο δεν είχα για να αναζητήσω . […]

Ο Σουλτάνος αποχωρεί, για να αφήσει στον Νάθαν τον χρόνο να σκεφτεί.

7η σκηνή

ΣΑΛΑΝΤΙΝ: […] Μίλα λοιπόν! Ψυχή καμιά δε μας ακούει .

ΝΑΘΑΝ: O κόσμος ολόκληρος ας μας ακούσει .

ΣΑΛΑΝΤΙΝ: Τόσο σίγουρος είναι ο Νάθαν για την υπόθεσή του! Ε, λοιπόν, αυτό λέω εγώ σοφία: ποτέ μην κρύβεις την αλήθεια· γι’ αυτήν όλα να τα ρισκάρεις, ζωή και βιος!

ΝΑΘΑΝ: Ναι, ναι! Όταν πρέπει και ωφελεί . […]

Σουλτάνε μου, πριν να σου πω την πάσα αλήθεια, μου δίνεις την άδεια μια ιστοριούλα να σου πω;

ΣΑΛΑΝΤΙΝ: Γιατί όχι; Πάντα μου αρέσαν οι ιστορίες, αρκεί καλά να τις διηγούνται.

ΝΑΘΑΝ: Μμμ… καλά να τη διηγηθώ, εδώ δεν είμαι δυνατός .

ΣΑΛΑΝΤΙΝ: Πάλι έτσι περήφανα ταπεινός;

Εμπρός, ξεκίνα την ιστορία!

ΝΑΘΑΝ: Πριν από πολλά χρόνια ζούσε στην Ανατολή κάποιος που είχε δικό του αμύθητης αξίας δαχτυλίδι, δοσμένο από χέρι φιλικό . H πέτρα του ήταν από οπάλι, που μες στο φως χιλιάδες χρώματα έριχνε . Κι είχε μια δύναμη κρυφή, εκείνον που το δαχτυλίδι είχε να τον κάνει αγαπητό σ’ ανθρώπους και Θεό, αρκεί να πίστευε κι αυτός στη δύναμη αυτή .

Είναι παράξενο λοιπόν,  που ο άνθρωπος που ζούσε στην Ανατολή δεν έβγαζε ποτέ το δαχτυλίδι και φρόντισε για πάντα στο σπίτι του να μείνει;

Να πώς: το δαχτυλίδι άφησε στον πιο αγαπητό του γιο και όρισε και αυτός με τη σειρά του στο γιο του να τ’ αφήσει τον πιο αγαπητό· κι έτσι συνεχώς το δαχτυλίδι πήγαινε σ’ αυτόν που ο πατέρας αγαπούσε πιο πολύ, κι αυτός –χωρίς να υπολογίζεται της γέννησής του η σειρά–, το δαχτυλίδι έχοντας στην κατοχή του, αυτόματα γινόταν η κεφαλή κι ο κύριος του σπιτιού .

ΣΑΛΑΝΤΙΝ: Καταλαβαίνω, και μετά;

ΝΑΘΑΝ: Περνώντας από γιο σε γιο, έφτασε κάποτε το δαχτυλίδι σ’ έναν πατέρα που είχε τρεις γιους . Κι οι τρεις τους ήταν καλοί, πειθαρχικοί  και δεν μπορούσε παρά εξίσου να τους αγαπά . Μόνο πού και πού, όταν βρισκόταν μόνος του με τον έναν τη μια, την άλλη με τον άλλο, κι οι άλλοι δυο γιοι του δε βρίσκονταν μαζί τα λόγια να ακούσουν της καρδιάς του, πότε τον ένα έκρινε άξιο του δαχτυλιδιού, πότε τον άλλο . Κι έτσι αυτή της αγάπης η αδυναμία τον έκανε στον καθένα από τους τρεις το δαχτυλίδι να υποσχεθεί . Κι έτσι περνούσε ο καιρός . Μόνο που ήλθε κάποτε ο θάνατος κοντά, και ο καλός γονιός βρέθηκε στα στενά . Τον πονάει δυο γιους του, που το λόγο του είχαν πιστέψει, έτσι να προσβάλει . Τι να κάνει; Στέλνει μυστικά σ’ έναν τεχνίτη, και του παραγγέλνει με δείγμα το δαχτυλίδι δυο άλλα που να μοιάζουνε να φτιάξει, να μη νοιαστεί για έξοδα και κόπο . Κι όταν αυτός τα δαχτυλίδια φέρνει, ούτε ο γονιός πια δεν μπορεί το γνήσιο να διακρίνει . Χαρούμενος και ευτυχής κοντά καλεί τους γιους του, έναν έναν χωριστά, και στον καθένα δίνει την ευχή του και το δαχτυλίδι – και πεθαίνει.

Ακούς ακόμα, Σουλτάνε;

ΣΑΛΑΝΤΙΝ: (που σκεφτικός έχει γυρίσει αλλού το πρόσωπό του) Ακούω, ακούω . Έλα τέλειωνε το παραμύθι σου . Έχει τέλος, δεν είναι έτσι;

ΝΑΘΑΝ: Τελειώνω.

Ό,τι ακολούθησε εύκολα γίνεται από μόνο του αντιληπτό . Καλά καλά δεν είχε την τελευταία του πνοή αφήσει ο πατέρας, κι ο καθένας έρχεται με το δαχτυλίδι του, κι ο καθένας θέλει ο κύριος του σπιτιού να γίνει . Το θέμα ερευνούν, μαλώνουν και κατηγορούν . Μάταια· το αληθινό το δαχτυλίδι δεν μπορεί πια να βρεθεί,όπως και σε μας η πίστη η σωστή .

ΣΑΛΑΝΤΙΝ: Πώς; Αυτό λοιπόν είναι η απάντηση στο ερώτημά μου;

ΝΑΘΑΝ: Συγγνώμη πρέπει να ζητήσω, αν δεν μπορώ τα δαχτυλίδια με ακρίβεια να ξεχωρίσω, που ο γονιός με τούτο το σκοπό τα έφτιαξε, να μην μπορούν να διακριθούν σε ψεύτικο κι αληθινό .

   Τεράστιο ενδιαφέρον παρουσιάζει η προσέγιση που γίνεται και στο «ΒΙΒΛΙΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ». 
Εκεί μαθαίνουμε το πως πρέπει να καθοδηγήσει τις προοπτικές του κειμένου στα μαθητικά μυαλά ο κάθε καθηγητής, όπως να τα ωθήσει να γνωρίσουν τον ίδιο τον συγγραφέα  όσο και το «ελεύθερο από προλήψεις» έργο του. 
Εν γένει οι μαθητές πρέπει να μάθουν ότι όλες οι θρησκείες είναι το Ίδιο εξ απόψεως ηθικής, διότι το πραγματικό «δαχτυλίδι» (Αλήθεια) είναι ο ανθρωπιστικός χαρακτήρας που είναι κοινός (;) σε όλες τις θρησκείες.

Περί Ισλάμ

   Αποκρύπτουν την αλήθεια ότι για το Ισλάμ «Ευρωπαϊκό Σπίτι» σημαίνει ολοκληρωτική επικράτηση μιας ισλαμικής “θεοκρατίας”, εξουδετέρωση των δημοκρατικών θεσμών και όλων των αξιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού, που έχει τις ρίζες τους στην χριστιανική πίστη και στην χριστιανική αντίληψη για τον άνθρωπο. (π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, «Νεοφανείς αιρέσεις, καταστροφικές λατρείες στο φως της Ορθοδοξίας», εκδ. Διάλογος, Αθήνα, 1995, σελ. 47)

Περί Ιουδαϊσμού

  Ο προστάτης των Ελλήνων μαθητών και εκπαιδευτικών, της Ελληνικής παιδείας και των γραμμάτων, ο μέγας πανεπιστήμων ιερός Χρυσόστομος εκπαραθυρώνει τις ολοκληρωτικά αντιπαιδαγωγικές, σύμφωνα με τον αγιασμένο πολιτισμό Χριστοκεντρική παιδεία αυτού του τόπου  αντιλήψεις του Gotthold Ephraim Lessing, «Γνωρίζω, ότι είναι πολλοί εκείνοι που εκτιμούν τους Ιουδαίους και νομίζουν  ότι είναι σεμνός τώρα ο τρόπος ζωής τους, γι’ αυτό κι εγώ βιάζομαι να ξερριζώσω την ολέθρια αυτή γνώμη τους (σ.109) … ή καλύτερα κι από το τελευταίο πανδοχείο είναι χειρότερη η εβραϊκή συναγωγή. Γιατί αυτή δεν είναι απλώς καταφύγιο ληστών και καπήλων, αλλά και δαιμόνων ή καλύτερα όχι μόνο οι συναγωγές των Εβραίων, αλλά και οι ίδιες οι ψυχές τους (σ. 115).. Ώστε γι’ αυτό προπάντων μπορούν να θεωρηθούν πιο βέβηλοι και μιαροί, γιατί, αν και έχουν τους προφήτες, συμπεριφέρονται εχθρικά προς αυτούς. Γι’αυτό σας παρακαλώ να αποφεύγετε και να απομακρύνεσθε από τις συγκεντρώσεις τους… (σ. 123).. Αποφεύγετε λοιπόν και τις συγκεντρώσεις και τους τόπους αυτών, και κανένας να μη ντρέπεται τη συναγωγή, εξ αιτίας των βιβλίων που υπάρχουν σ’αυτήν, αλλά γι’αυτό ακριβώς ας τη μισεί κι ας την αποστρέφεται, επειδή έχουν τους αγίους για να τους υβρίζουν, επειδή δεν πιστεύουν στους λόγους τους, επειδή τους κατηγορούν για τη χειρότερη ασέβεια (σ.125).. εκεί (στις συναγωγές) κατοικούν και δαίμονες, όχι μόνο στον τόπο αυτόν, αλλά και στις ίδιες ψυχές των Ιουδαίων.. (σ. 127).. » (Ι. Χρυσοστόμου έργα, τόμος 34, Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ))

Περί του ότι όλες οι θρησκείες συνδέονται με την αγάπη

  Το δράμα Νάθαν ο Σοφός (1779) περιέχει σε ποιητική μορφή την ομολογία του Λέσινγκ στην ανθρωπότητα ότι η αγάπη και η καλοσύνη δε συνδέονται με ένα συγκεκριμένο θρήσκευμα αλλά με όλες τις θρησκείες.

Εδώ αποκρύπτεται είτε από άγνοια, είτε από σκοπιμότητα ότι όλες οι θρησκείες δεν είναι καλές και ταυτίζονται με εγκληματικά δόγματα και εγκληματικές πρακτικές. 
«..Οι αρνητικές συνέπειες από την ένταξη σε μια αίρεση ή παραθρησκευτική ομάδα είναι δραματικές και καταστροφικές, τόσο για ίδιο το θύμα, όσο και για το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον του.
Οι περισσότερες από αυτές τις ομάδες χρησιμοποιούν τρόπους, μέσα και μεθόδους που βασίζονται στη διαπίστωση και εντόπιση κενών. 
Οικοδομούν συχνά πάνω σε άτομα, τα οποία νοιώθουν ανικανοποίητα από το φυσικό οικογενειακό, πνευματικό ή και κοινωνικό τους περιβάλλον και τους υπόσχονται την “θαυματουργική συνταγή”, η οποία θα λύσει όλα τους τα προβλήματα. Σιγά σιγά δημιουργείται μια πλήρης εξάρτηση του ατόμου, είτα από την ομάδα είτε από το “θεϊκό” πρόσωπο του γκουρού, εξάρτηση όχι απλώς ψυχολογική, αλλά και υπαρξιακή. Το άτομο, ασυναίσθητα ή και εν γνώσει του, θυσιάζει την πολύτιμη προσωπική ελευθερία του και υποτάσσεται τυφλά στον γκουρού ή στον “μεσσία” ή στην “ομάδα”, από τους οποίους αναμένει τα πάντα. Απομακρύνεται συγχρόνως από το εξωτερικό περιβάλλον (οικογένεια, επάγγελμα, σπουδές, κοινωνία) και αφιερώνει τη ζωή του, τον χρόνο του, την περιουσία του στο σκοπό της ομάδας. Γι’αυτό το άτομο το παν είναι ο αρχηγός, που περιβάλλεται με θεϊκή αυθεντία, είτε αυτός ονομάζεται “μεσσίας”, είτε “θεός”, είτε “απεσταλμένος του Θεού”, είτε “αγωγός του Θεού”, είτε “δάσκαλος” κ.ο.κ.. Οι εκφοβισμοί, οι απειλές, οι υποσχέσεις, η καταπίεση, η πλήρης απασχόληση και η καταναγκαστική εργασία, η απαγόρευση της επαφής και επικοινωνίας με τους έξω από την ομάδα, σε μερικές περιπτώσεις οι εξαντλητικές νηστείες, η στέρηση στοιχειωδών δικαιωμάτων (γάμου, μεταγγίσεως αίματος, στρατεύσεως κ.ο.κ.), συνοδευόμενες από ατελείωτα “σεμινάρια” (ακριβοπληρωμένα ή μη), συσπειρώνουν τους οπαδούς και τους υποδουλώνουν. Ακόμη, διαβολοποιούν το έξω περιβάλλον, υποβαθμίζουν τους εκτός της ομάδος (είναι σε κατώτερα επίπεδα ή αμαρτωλοί, βέβηλοι ή η πόρνη Βαβυλώνα). Έτσι το θύμα τρέμει στη σκέψη και μόνο να εγκαταλείψει την οργάνωση. Που να πάει; Δεν είναι υπερβολή όταν γίνεται λόγος για θύματα, για εξαπάτηση, για δουλεία, για συμφέροντα, για εγκλήματα, για απειλή, για ανάγκη λήψεως μέτρων. Όχι τυχαία, αλλά αντιθέτως πολύ επιτυχώς, πολλές από τις ομάδες αυτές χαρακτηρίσθηκαν από διεθνείς οργανισμούς ως “ολοκληρωτικές ομάδες”, “ομάδες χειρισμού του νου”,  “καταστροφικές λατρείες”, ή “ελευθεριοκτόνες ομάδες” κ.ά. Η Ζ΄ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη της Αλιάρτου Βοιωτίας (20-26.9.95) παρατηρεί για τις παγίδες που στήνουν οι διάφορες ομάδες: “Οι αποκρυφιστικές ολοκληρωτικές ομάδες υπόσχονται “δύναμη”, “γνώση”,  “επιρροή”, “εμπειρίες”. Το άτομο καθοδηγείται να πιστέψει ότι μέσα από τις τεχνικές της ομάδας θα γίνει ανώτερο από τους άλλους ανθρώπους, ότι θα αναπτύξει όλες τις δυνάμεις που κρύβει μέσα του και δεν το γνωρίζει, ότι θα φθάσει σ’ένα ανώτερο εξελικτικό επίπεδο, ότι θα επιβάλει στους άλλους ανθρώπους να το υπολογίζουν και να το φοβούνται, ότι δεν θα χρειάζεται να υπακούει σε οποιαδήποτε αυθεντία (γονείς, δασκάλους κ.ο.κ.) ή να συμμορφώνεται με οποιουσδήποτε ηθικούς κανόνες, ότι δεν θα έχει καμμία ή κανέναν ανάγκη, ότι τελικά θα γίνει υπεράνθρωπος, “θεός”! Όλες οι επιθυμίες του θα εκπληρώνονται αυτοστιγμεί. Θα κάνει ότι θέλει. Η θέλησή του θα είναι ο μοναδικός νόμος”…». (πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού, Γραμματέως της Σ.Ε. επί των αιρέσεων, περ. Διάλογος, τ.66, Οκτ-Δεκ. 2011, σελ. 2-3)

Για τον μασόνο (σύμφωνα με την μασονική εγκυκλοπαίδεια) συγγραφέα σεβασμός της διαφορετικότητας σημαίνει απλά εξαφάνιση ή στην καλύτερη περίπτωση, υποβάθμιση κάθε Δόγματος, κάθε μοναδικής αλήθειας, Αυτό – εννοείται- για τους «διαφωτιστές» σημαίνει και ελευθερία έκφρασης! Όπως και για τους «διαφωτιστές»  του Υπουργείου Παιδείας αλλά και κάποιους επίΚαιρους «θεολόγους» που στα πλαίσια της … «θρησκειολογικής προσέγγισης» του μαθήματος των Θρησκευτικών θα επιτρέπουν ΕΠΙΠΛΕΟΝ νεοεποχίτικη προπαγάνδα!

 

Είναι γνωστό ότι η μασονική θρησκεία αποτελεί διαστρέβλωση και άρνηση όλης της χριστιανικής διδασκαλίας όπως επίσης ότι η άμβλυνση των «αντιθέσεων» μεταξύ των θρησκειών είναι παγκόσμιος στόχος της Νέας Τάξης για την άνευ εμποδίων εγκαθίδρυση του Παγκοσμίου Δικτάτορος Αντιχρίστου. Ο σεβασμός των άλλων θρησκειών δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ισοπέδωσής των αλλά μέσα από την αναγέννηση που μπορούν να επιφέρουν αυτές στους οπαδούς τους. Καμμία θρησκεία δεν το έχει καταφέρει αυτό και ούτε μπορεί, παρά μόνο η αποκάλυψη του Θεού στις ψυχές μας…



Κώστας Ναυπλιώτης
 egolpion.com