Γιατί πολεμούν στο πλευρό ισλαμιστών τόσοι νέοι απ' την Ευρώπη;

 Γιατί πολεμούν στο πλευρό ισλαμιστών τόσοι νέοι απ' την Ευρώπη;

 Γράφει: Ουρανία Καργούδη

Είναι ιδεολόγοι ή απλώς μισθοφόροι;
Μιλάω για τους νεαρούς ευρωπαίους τζιχαντιστές, αυτή την ευρωπαϊκή νεολαία που στρατεύεται κάτω από τις σημαίες ακραίων φονταμενταλιστικών ισλαμιστικών οργανώσεων και σπεύδει σε όλους «τους ιερούς πολέμους», από το Αφγανιστάν μέχρι τη Συρία .

Ανήμερα του Πάσχα απελευθερώθηκαν τέσσερις Γάλλοι δημοσιογράφοι, που είχαν κρατηθεί όμηροι για δεκάμισυ μήνες από μια οργάνωση τζιχαντιστών που ιδρύθηκε το 2013 , «το ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και το Λεβάντε».

Τους υποδέχθηκαν ο πρόεδρος της Γαλλίας Ολάντ και ο υπουργός Εξωτερικών Φαμπιούς.

Αποκαλυπτική, και ταυτόχρονα τρομακτική, η δήλωση του Φαμπιούς, πως μερικοί από τους δεσμοφύλακες μιλούσαν γαλλικά. «υπάρχουν Γάλλοι, Βέλγοι, Ιταλοί, γενικά Ευρωπαίοι που έχουν φύγει για να κάνουν «ιερό πόλεμο», εξήγησε…

Σχετικά πρόσφατα παρακολουθούσα μιά εκπομπή στην αγγλόφωνη Ντώυτσε Βέλε. 
Απεγνωσμένοι Γερμανοί γονείς αφηγούντο τις εξαφανίσεις των παιδιών τους, τα γράμματα που έφταναν μετά από καιρό όπου οι νεαροί γνωστοποιούσαν στους οικείους τους την ένταξή τους στις γραμμές του «ιερού πολέμου».

Κάποιοι είχαν επιστρέψει ήδη σε φέρετρα…

Τι κάνει αυτούς τους νεαρούς Ευρωπαίους (αλλά και Αμερικανούς στο Αφγανιστάν) «να παίζουν» τους πολεμιστές;

Μία εκδοχή, η πιό ακίνδυνη, είναι οι υψηλές αποδοχές σε κατ΄ουσίαν μισθοφορικούς στρατούς.
Δεύτερη εκδοχή, τρομακτική.
Η ανάγκη του ανήκειν, η ανάγκη ενός οράματος, ενός σκοπού, μιάς μεγάλης ιδέας, όπου θα διοχετευτεί η ορμητικότητα, η μαχητικότητα ή και απλά η αδρεναλίνη που πλημμυρίζουν έναν νεολαίο.
Για πολλούς από μας είναι γνωστά όλα αυτά, οι μαζικές νεολαιίστικες οργανώσεις δεν είναι τόσο παλιό παρελθόν.

Τόσο πολύ, λοιπόν, οι ανεπτυγμένες κοινωνίες διώχνουν τους νεοσσούς τους;
Τόσο αφιλόξενες έχουν καταντήσει, τόσο εχθρικές για τα ίδια τα παιδιά τους;
Ενόψει των ευρωεκλογών, από τους πιό δεξιούς μέχρι τους πιο αριστερούς, διαπιστώνουν το απαράδεκτο ποσοστό της ανεργίας -ιδίως στους νέους.

Η ποσοτικοποίηση του αδιεξόδου των δυτικών ανεπτυγμένων κοινωνιών μπορεί  να εξυπηρετεί τις σταστικές, τις σκληρές αντιπαραθέσεις για την επίτευξη της περίφημης ανάπτυξης, και άρα θέσεων εργασίας και απορρόφησης της άνεργης νεολαίας.

Δεξιοί και αριστεροί ψάχνουν πατέντες, χαμηλότεροι μισθοί στους νέους εν είδει μαθητείας, κάποιοι προσθέτουν και κατ αρχήν ένταξη στην αγορά εργασίας χωρίς ασφάλιση, άλλοι επιμένουν πως η βασική συνταγή είναι οι επιδοτούμενες θέσεις εργασίας, έτσι για να αποκτήσουν κίνητρα οι επιχειρήσεις.

Αλλά αυτά είναι μιζεροκουβέντες για τους μεγάλους.

Οι νέοι, τα νέα παιδιά, πώς μπορούν να δεχτούν ν’ αρχίσουν τη ζωή τους με τη μιζέρια παρούσα και μέλλουσα;

Πώς μπορούν να αρχίσουν τη ζωή τους με βασικό κανόνα και αδιασάλευτο, κατά πως φαίνεται μέχρι το τέλος , το «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι …»;

Γενναίοι, ταγμένοι σ’ ένα σκοπό υψηλόφρονο, εντάσσονται στους πολέμους των τζιχαντιστών, τρέχα -γύρευε τι ακριβώς είναι αυτά τα μορφώματα και ποια είναι στ’ αλήθεια τα αφεντικά τους.
Με τρόμο θα πω μιά σκέψη.

Μήπως για να εκδικηθούν -έστω ασυνείδητα -τις μητέρες κοινωνίες και πατρίδες για το αδιέξοδο που τους προσφέρουν στο πιάτο;

Για τη μίζερη ζωή που τους επιφυλλάσσουν;
Για την έκπτωση που διαπερνά όλο το οικοδόμημα των ανεπτυγμένων κοινωνιών, αξιακά κοινωνικά, οικονομικά, πολιτισμικά, πολιτικά; Μήπως τις κοινωνίες τους πολεμούν, σ΄αυτές αντιπαρατίθενται δια της τεθλασμένης, αυτής των «ιερών πολέμων»;

Μήπως δηλαδή στρατεύονται στο δικό τους πόλεμο, για τη δική τους ανατροπή, κι αν χρειάζεται, όπως σε κάθε πόλεμο για να τον κερδίσεις, συμμαχείς και με τον διάβολο, ας πούμε με τους αμφισβητούμενων στόχων τζιχαντιστές;

Ποιο ήταν το αντίτιμο για την απελευθέρωση των τεσσάρων Γάλλων ομήρων;
Το Παρίσι επισήμως δηλώνει πως απο θέση αρχής δεν διαπραγματεύεται για τέτοιες υποθέσεις.

Για να έρθει ένας βουλευτής της αντιπολίτευσης να δηλώσει πως «αν δεν είμαστε εμείς που πληρώσαμε το έκαναν κάποιοι άλλοι, φίλοι μας, είτε απο το Κατάρ είτε από τα Αραβικά Εμιράτα, αν αυτό σήμαινε χρήματα ή όπλα ίσως το μάθουμε κάποια μέρα ίσως και ποτέ».

Αλλά, ακόμη κι αν το ξέρει, τον νοιάζουν τον νεαρό Γάλλο οι βρωμοδουλειές των συμμάχων του;
Εκείνος κάνει το δικό του πόλεμο.

Υ.Γ. Με αφορμή τη μαύρη επέτειο τη χούντας του ΄67, σκέφτομαι πόσο τυχεροί ήταν οι νεολαίοι της εποχής που είχαν ορατό εχθρό και μεγάλο όραμα, το όραμα της Δημοκρατίας.
 aixmi.gr